تأثیر فعالیت جسمانی بر آمادگی کارکردی و کیفیت زندگی افراد مبتلا به پارکینسون

مقدمه  بیماری پارکینسون (pd) دومین بیماری رایج مخرب سیستم عصبی مرکزی و یکی از علل شایع ناتواتی در سالمندان است. این مطالعه تأثیر 10 هفته فعالیت­های جسمانی کارکردی را بر آمادگی کارکردی و کیفیت زندگی افراد مبتلا به پارکینسون بررسی کرده است. روش کار  این مطالعه در سال 1392 و به روش نیمه تجربی از نوع کاربردی با طرح پیش آزمون-پس آزمون و گروه کنترل بود. تعداد 20 زن و 20 مرد مبتلا به پارکینسون ایدیوپاتیک خفیف تا متوسط، در دامنه سنی 75-55 سال بطور تصادفی در گروههای کنترل و تجربی قرار گرفتند. قبل از اجرای تمرینات، سطح و شدت بیماری، وضعیت ذهنی، آمادگی کارکردی و کیفیت زندگی بیماران به ترتیب با استفاده از مقیاس updrs و h&y;، پرسشنامه mmse، آزمون fft، پرشسنامه pdql جمع­آوری شد. داده­ها با استفاده از آمار توصیفی و استنباطی (آزمون مانوا، آنوا و آزمونهای تی تست) در نرم افزار spss  و در سطح (05/0>p) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج نتایج نشان داد که بین نمرات آمادگی کارکردی (99/0=p)و کیفیت زندگی (87/0=p) افراد در پیش آزمون تفاوت معناداری وجود نداشت در حالیکه در پس آزمون بین نمرات آمادگی کارکردی (00/0=p) و کیفیت زندگی (01/0=p) تفاوت معناداری در گروه تجربی دیده شد. نتیجه گیری   یافته­های این تحقیق نقش فعالیت­های کارکردی در  بهبود آمادگی کارکردی و کیفیت زندگی بیماران مبتلا به پارکینسون را نشان می دهد. این تمرینات به طرز مثبتی در استقلال این افراد جهت انجام تکالیف روزانه و بهره­مندی از زندگی بهتر، مؤثر است.